“Ontspannen” aan het strand

“Ontspannen” aan het strand

38 dagen: nog nooit was ik zo lang van huis. Er zijn alweer 29 dagen verstreken: hoog tijd dus voor een update!
Ik ben blij dat ik met oudjaar weer helemaal de oude ben en het Ghanese Oud&Nieuw kan gaan ervaren. En dat gebeurt in Ghana in de kerk. Op ons paasbest treden we richting het gebedshuis: Koko, de 22 jarige Lisa (het nichtje van Koko uit Togo die hier op vakantie is) en haar verloofde (Randy) die voor een lang weekend op bezoek zijn. De dienst op oudejaarsdag beschouwt men hier als de belangrijkste van het jaar. Overal in het land hangen aankondigingsborden van alle kerken met foto´s van de voorgangers van de 31e december. Zo´n dienst begint rond 20.30 uur en eindigt rond 1 uur in de nacht. Een dienst dus van 4,5 uur!
Ik was blij dat we pas tegen 23.00 uur kwamen opdagen want een 4,5 uur durende dienst in een snikhete kerk zonder airco en zonder dat je er inhoudelijk iets van verstaat is bijna niet te doen. Door onze verlate aankomst moesten we het wel doen met een plaatsje buiten de kerk want de kerk zat met ca. 500 mensen bommetje en bommetje vol. Buiten de kerk waren zitplaatsen gecreeerd voor ca.200 mensen die de dienst konden volgen op een groot scherm. Ik prees God dat ik buiten zat met de aangename natuurlijke airco van de wind.
Een priester leidde de dienst en deze werd ondersteund door een vrouwelijke assistent. De priester spreekt Twi, de plaatselijke taal, en de assistente herhaalt elke zin in Engels met een zeer sterk afrikaans accent. Door de slechte geluidsboxen kan ik er al helemaal geen Engelse chocola van maken. Gelukkig is er genoeg voer voor de ogen en deze geef ik dan ook goed de kost. De kerkgangers zijn prachtig uitgedost. Hoe is het mogelijk dat men zo proper en gladgestreken uit hun soms zo armoedige en smerige huisje verschijnt? Sommige japonnen ogen zo stralend wit alsof ze in een reclamespot voor wasmiddel moeten figureren. En dan te bedenken dat de gemiddelde Ghanees geen wasmachine heeft: alles gaat op de hand. Hoe arm men ook is: hun voorkomen is hen alles.
De laatste dienst van het jaar verloopt niet bepaald rustig. De priester spreekt niet: hij produceert bijna elke zin al schreeuwend en naarmate we dichter bij het nieuwe jaar komen wordt de druk stevig opgevoerd. ´´Pray pray pray!´´ Say YES to Jesus, do it NOW! Say YES YES YES. Stand up and say YES to Jesus!!! (en voeg er nog maar een paar uitroeptekens aan toe). Degenen die geen zitplek hebben veroverd lopen met hun hoofd naar de hemel opgeheven in rondjes te ijsberen over het kerkplein. Tegen de tijd dat het op 10 min. na 00.00 uur is ontaarden de gebeden helemaal in een grote kakofonie van stressvolle gebeden. Men bidt alsof hun leven ervan af hangt. Ze blijken zich te ontdoen van hun zonden van het afgelopen jaar en bidden om het hardst voor een beter jaar. De priester geeft onderwijl met veel bombarie aan hoeveel minuten er nog resteren: “Nog 5 min! 5 min om te bidden!” Het beeldscherm telt ook af. Dan is het 00.00 uur en terwijl je verwacht dat iedereen elkaar gelukkig nieuwjaar gaat wensen zie ik de meeste mensen ´´rustig´´ verder bidden, in hun eigen wereldje. Misschien is de gedachte hierachter dat een goed begin het halve werk is? Pas 5 min. later wensen Koko en zijn familie mij gelukkig nieuwjaar. Er volgt vuurwerk. Dit is echter een fractie van wat er in Nederland wordt afgestoken. Echte kruiddampen blijven dus uit en vor mij blijft het gehele gevoel van Oud&Nieuw uit. Na de kerst (met 32 graden) sla ik in mijn beleving dit jaar dus ook Oud&Nieuw over. Dan trekt Lisa mij de kerk in: het is tijd om te feesten! De priester met zijn assistente verdwijnen van het podium en een grote gospelband verschijnt ten tonele. Al snel begint de kerk op zijn grondvesten te schudden: de triomf in de kerk is nauwelijks te omschrijven als je er niet bij bent geweest. Men danst, zingt, schreeuwt, gilt en deint als een grote massa door de kerk. Soms in polonaise met in hun ene hand een roodgekleurde doek die men enthousiast in circeltjes in de lucht beweegt. Ik gooi mezelf in het feestgedruis: wat een super begin van het jaar! Na een kwartier moet ik het echter al opgeven: oververhit strompel ik naar een stoel: wat een hitte! Na een opfrismoment thuis ruilen we de kerk in voor een nightclub mét airco: een iets comfortabelere plek om uit je dak te gaan.
De stemming bij Lisa slaat echter snel om: ze zet het op een zuipen en dit valt al snel verkeerd. Haar verloofde is het slachtoffer en ze maken ruzie. Wat een contrast met Koko en ik die ons met de andere Ghanezen op de dansvloer vermaken. Volgende maand gaan Lisa en Randy trouwen: gelukkig nieuwjaar..
Later hoor ik van Koko dat Lisa´s vader haar met haar verloofde met een vooropgezet plan naar Ghana hebben gestuurd. Hij zou van Koko willen weten of Lisa klaar is voor het huwelijk en een goede huisvrouw zal zijn. In opdracht van pa moet Koko Lisa observeren: biedt ze spontaan haar hulp aan in het huishouden, kookt ze goed en gedraagt ze zich volwassen? Tot nu toe heeft Lisa nog niets uitgevoerd: ze is alleen maar bezig met haar telefoon en met foto’s maken. Deze zuippartij zal ook zeker aan pa worden gerapporteerd..
Nadat Koko Lisa haar aangesproken heeft op haar gedrag lijkt Lisa het goed te willen maken en bewijst ze op nieuwjaarsdag een zeer goede kok te zijn met een typisch Togoose maaltijd: een welkome afwisseling na alle eenzijdige Ghanese kost.
3 januari is het na 10 dagen bij Koko en zijn familie rondgehangen te hebben tijd om te vertrekken. Wat niet meevalt want wat heb ik het leuk gehad bij deze leuke mensen! Maar ik voel dat ik tijd nodig heb voor mezelf en laat me richting het strand rijden. Ik verbljjf in een ´´resort´´ in het vissersdorpje Kokrobite hoewel je deze backpackers hotspot eigenlijk niet zo kunt noemen. Milly´s Backyard is een soort mini bungalowpark met typisch afrikaanse ronde compoundhutjes die je af kunt huren. Ik ga echter voor low budget en verblijf in de naast de bar gelegen dormitory: een slaapzaal in de vorm van een pijpenlade met 12 bedden. Ik pik het laatste bed helemaal achterin in met hopelijk toch een beetje privacy. Me dan nog niet realiserend dat de entree van Milly´s backyard er pal naast zit en de gierende motoren dus naast mijn bed zullen scheren. En er zijn helaas meer redenen dat ik hier heel slecht slaap: het geluid van de naastgelegen bulderende zee (niet bepaald een harmonieus briesje zoals je in Zandvoort hoort) is dominerend en de muziek in de bar gaat tot minimaal 2 uur in de nacht door om ´s morgens vanaf 6 uur opgeschrikt te worden door de loeiende motoren van het personeel.. Tegen 8.00 uur wordt je sowieso de dorm uitgebrand door de zon die naar mijn mening te veel haar best doet. Er is geen fan of airco in de dorm.. Ik slaap in m’n nakie en wenste dat ik mijn huid ook uit kon doen want ik blijf het te heet hebben. Overdag is het hier 33 graden maar het koelt ’s nachts nauwelijks af. Tot overmaat van ramp verlies ik op de 2e dag ook nog mijn op maat gemaakte oordopjes a 100 euro.. die voor een geluidsdemping van toch wel 50% zorgde. Mogelijk zijn ze van mijn bed gerold en door een schoonmaker opgeveegd.. Ik beschouw het maar als een leerdoel: ik heb met het lawaai hier maar te dealen en ´s nachts mijn rust te leren vinden. Overdag slaap ik soms wat bij: als ik al kan slapen in de bloedhete dorm zonder fan of airco.. Mijn slaapgebrek wordt verergerd door een vermoedelijke blaasontsteking: mijn toilet wordt mijn beste vriend.
Na de luxe van een eigen badkamer met douche is het nu tijd voor het afrikaanse back to basic: mijn gedeelde “douche” bevindt zich naast een waterput tussen 3 muurtjes met een emmer en een plastic bakje. Ik laat de emmer aan het touw in de waterput naar beneden dalen, laat het vollopen en hijs het naar boven. Vervolgens schep ik met het plastic bakje water uit de emmer en giet het over mezelf heen. Verbazingwekkend hoeveel je met slechts 1 emmer water kunt doen: ik was mezelf van top tot teen en kom geen water tekort. Het wassen van mijn kleding doe ik ook op de hand.

Ik geniet na de drukte in de hoofdstad van de rust op het strand. Ik vind de er de fraaiste schelpen. Voor zwemmen is de zee minder geschikt: de golven zijn enorm en elke minuut wordt je in het water wel opgeschrikt door een plastic zak die langs je benen glipt. Als ik even verderop een schonere baai vindt zonder plastic wordt ik daar geconfronteerd met de rotsen waar de golven mij met kracht op laten stuiteren: een schaafwond op mijn bil tot gevolg..
Het is een mooi gezicht hoe de hele vissersgemeenschap (incl. kleine kinderen) elke ochtend na een dag vissen de vissersboten het strand op trekken. Rond de middag zie je elke dag hetzelfde ritueel: een hele kring mensen die zich rond grote bakken met vis verdringen: de vis wordt verdeeld. Terwijl ik hiervan foto’s maak spreekt een oude getekende man mij aan. Hij vraagt met een zorgelijke blik waarom ik hier foto’s van maak: “Dit is armoede, dit is niet fraai.”
Ik probeer hem uit te leggen dat ik gewoon het Afrikaanse vissersleven wil vastleggen en dat ik het niet als iets negatiefs zie. Ik raak met hem in gesprek. Hij vertelt me dat hij al 91 is en zijn hele leven visser is geweest en over de gevaren op de zee. Ik zie dat zijn kleding erg smerig is en vol met rafels en gaten: alsof het door de ratten is aangevreten. Ik loop weg en zeg dat ik zo terug kom. Even later help ik hem in mijn t-shirt met een afbeelding van Bob Marley. Dankbaar zegt hij dat hij op zijn 91e eindelijk een knappe man is!
Even later zie ik dat hij zich bij de andere vissers heeft gevoegd en trots zijn t-shirt aan het showen is. Dit smaakt naar meer en ik bedenk me dat ik nog een t-shirt heb die ik tot nu toe niet gedragen heb. Dat krijg je op reis: je beseft dat je veel te veel heb meegenomen en dat je eigenlijk helemaal niet veel nodig hebt. Ik pak het zwarte (zwart is sowieso niet ideaal om te dragen in de hitte) t-shirt die ik in Suriname gekocht heb en loop naar een verstandelijk en lichamelijk gehandicapte jongen die ik bijna elke dag op het strand spot. In Ghana lopen de meeste verstandelijke en/of lichamelijk beperkte en/of psychriatrische mensen vrij rond: het zorgstelsel in Ghana biedt amper plaats voor deze mensen dus ze zijn aangewezen op de straat en afhankelijk van een aalmoes van deze of gene. De jongen heeft een groot waterhoofd en loopt op handen en voeten: zijn misvormde handen in slippers waarop hij “loopt”. Gelukkig krijg ik het t-shirt over zijn grote hoofd heen en past het hem als gegoten. Hij glundert. Een paar uur later zie ik hem echter weer rondscharrelen in zijn oude t-shirt. Ik vraag hem waar het t-shirt is wat ik hem heb gegeven. Het t-shirt zit opgerold onder zijn oksel geklemd. “Voor in de kerk” zegt hij. Maar natuurlijk: het t-shirt is veel te mooi voor een dagje op het strand. Ik besef: weggeven is echt leuker dan krijgen.
Op het strand komt bijna elke keer hetzelfde meisje naar me toe gerend, omhelst me en pakt mijn hand. Ze loopt elke dag in hetzelfde vieze jurkje met gaten. Volgens andere toeristen hopen deze kinderen iets van geld of eten toegestopt te krijgen. Ik geniet van haar knuffels die welgemeend lijken en stop haar soms wat eten toe.
Ondanks dat mijn slaap tropentijden beleeft heb ik een erg leuke tijd op deze ´hippieplek´. Het is een komen en gaan van backpackers en het personeel doet zijn best er een gezellige boel van te maken. Ik zit nooit om een praatje verlegen.
Ook maak ik kennis met het fenomeen sextoerisme: oudere vrouwen uit met name Engeland die aanpappen met jonge Ghanese jongens die hun zoon hadden kunnen zijn.. Ongeremd zie je ze aan de bar tongzoenen met hun jonge god. Omgekeerd zie je het ook: oudere mannen met bierbuik die je steeds in het gezelschap van dezelfde jonge grietjes ziet. Ik kan er maar niet aan wennen.. Het schijnt een win win situatie te zijn voor beiden: de toeristen krijgen hun aandacht en de Ghanezen hun geld..
Onder het personeel zijn veel rasta´s: magere mannetjes met dreadlocks waar je maar beter niet dichterbij moet komen: ze stinken! Ze wassen hun dreads nauwelijks, hun kleding wordt volgens mij niet elke dag vervangen en door het eten van pittige spijzen ruiken ze niet bepaald fris uit hun mond..
Ik ontmoet een (iets propere) rastaman (Fred): een Duitser die elk jaar in Ghana overwinterd. In de lente en zomers in Duitsland organiseert hij culturele Afrikaanse festivals, geeft hij drumles en demonstreert hij Afrikaanse ambachtelijke kunsten. Hij nodigt me bij hem thuis uit. Hiervoor moeten we eerst de rotsige kust oversteken waarop op bijna elke rots een mensendrol is gedraaid (door de hitte worden de poepdampen nog eens versterkt..), maar na deze ontbering werd ik dan ook beloond: We bereiken een waar paradijsje dat Fred zelf met eigen hand heeft opgebouwd: een tussen de palmbomen verscholen compound met ruime keuken, gastenverbijf, mooie open badkamer met mozaiek betegeld, eigen tuin waarin hij o.a. mango en kokosnoten verbouwd op een ruim erf waar honden tevreden rond struinen. De reggae die hij vervolgens op zet maakt het plaatje compleet. 1 hond springt enthousiast naar me op en laat een lange kras achter op mijn been: hartelijk welkom! Naast het gastenverblijf biedt Fred ook een tentje aan waar je zelfs mee op het strand kan overnachten. Klinkt in eerste instantie misschien aanlokkelijk, maar vind het toch een beetje eng idee om alleen in zo´n tentje te slapen bij de onvoorspelbare zee. Als je al kunt slapen in de herrie van de golfslag..
Fred vertelt dat hij binnenkort naar Accra moet en toevallig was ik dit ook van plan. De blaasontsteking wordt nl. steeds erger (het extra water drinken helpt niet) en ik besluit me te laten onderzoeken. De volgende dag bevind ik me dus weer in het drukke verkeersgeweld van Accra. Het ziekenhuis is gigantisch groot en als we binnen zijn weten we ook waarom: je moet ook wel ruimte kunnen bieden aan al die patienten. De wachtzaal zit overvol en als we na een kwartier wachten voor de aanmeldbalie vragen hoe lang het duurt voordat we de dokter kunnen zien besluiten we met het antwoord van 3 a 4 uur een alternatief te gaan zoeken. Gelukkig weet Fred de weg in Accra en we besluiten rechtstreeks naar een laboratorium te gaan. Het laboratorium ligt op hetzelfde terrein als het Ghanese mediapark. Voor het kantoor van Broadcasting Ghana staan tafels opgesteld met personeel erachter: hier kun je je registreren voor als je kabeltelevisie wilt J
Na het inleveren van mijn urine kreeg ik te horen dat ik over 3 dagen kon bellen voor de uitslag. Ze zetten het nl. op kweek om precies te weten wat voor bacterie ik heb. Hoe anders dan in Nederland waar je na een testje direct weet of je een ontsteking hebt of niet en sowieso direct anti-biotica meekrijgt. Gefrustreerd dat ik nog 3 dagen met deze misere moet aanmodderen vertrekken we. Omdat Fred nog bij een MoneyGram vestiging geld moet ophalen pakken we de tro-tro. Dit is een met regelmaat uit Duitsland of Nederland verscheept busje waar je met zo’n 12 mensen in opgepropt zit. Zo ben ik al eens met de voormalige bus van Gert Jansen Timmerwerken uit Heerlen getransporteerd (zoals je nog steeds op de bus kunt lezen). Een grote bak met verse vis gaat ook gewoon mee waardoor je soms moet uitkijken dat je niet met je voeten in de vis stapt. De tro-tro wordt met z’n 2en bemand: de chauffeur en een mannetje dat het geld int en bij elke stop schreeuwt wat de bestemming is. Je kunt op elke plek op een tro-tro stappen en op elk moment weer uitstappen. En dat voor een appel en een ei. Het is wel afzien bij langere afstanden: de bankjes zijn klein met een keiharde zitting en elke onregelmatigheid in het wegdek (en die zijn er nogal) voel je.

We bereiken het grootste winkelentrum van Ghana: West Hills. Dit gigantische complex is 3 jaar geleden uit de grond gestampt door een buitenlandse investeerder. De plaatselijke economie help je dus niet door hier iets te kopen..
Is ook niet erg aantrekkelijk want ik schrik van de prijzen voor Westerse producten: zo’n grote reep Milka chocolade kost hier 15 euro ipv de 3 euro in Nederland..
Naast een mega supermarkt (met 30 kassa’s), een hoop winkels van het duurdere segment en wat fastfoodketens kun je er ook naar de bioscoop. In de supermarkt word ik een paar keer aangesproken door jongeren die met me op de foto willen. Ook wordt ik soms door een kind tijdens het passeren aangeraakt. Fred vertelt dat die jongeren graag in het winkelcentrum rondhangen, zich laten fotograferen met blanken en deze foto’s dan op Facebook plaatsen om zo de indruk te wekken dat ze in Europa of de VS zijn geweest.. Ik besluit om hier niet mijn medewerking aan te verlenen.
Opgedofte dames zie je ook met regelmaat paraderen. Geld hebben ze niet om te kunnen consumeren maar wel de intentie een welvarende heerschap te strikken. Het blijken nl. prostituees te zijn.. Daarnaast zie je hele gezinnen die het winkelcentrum gebruiken als dagje uit om lekker af te koelen. Ze bevolken de bankjes en zitten te eten en te drinken van hun zelf meegebrachte waar.
Ik geniet ook: want het koele overdekte winkelcentrum is een verademing na de hitte buiten. De klap is echter weer groot als je buiten komt..
Ik eet heerlijke vers gevangen vis bij Fred en ’s avonds gaan we met hem en 2 vrienden weer richting Accra: in de Republiek waar ik eerder ben geweest treed elke woensdagavond een live band op. Vanavond is het mooie Afrikaanse soul. We besluiten tegen 0.00 uur richting het strand van Accra (Labadi beach) te gaan waar je woensdag steevast kunt genieten van reggae. Bij het horen van de eerste klanken ren ik richting de “dansvloer” (strand) en ga meteen los. Ik krijg al snel gezelschap
van een paar andere rastajongens die gezellig met me meedansen. Even later komt een van de vrienden van Fred naar me toe met de vraag waarom ik hier sta te dansen en de groep heb verlaten. Ben ik soms op zoek naar een man voor een avond? Ik kijk hem verbaasd aan en leg hem uit dat ik hier gewoon aan het dansen ben, omdat ik van deze muziek houd. En dat hij ook vrij is om te komen dansen. Volgens hem is het echter samen uit, samen thuis en moet ik bij hun 3en blijven. Ik negeer hem en blijf lekker dansen. Niet veel later komt hij terug, scheld me uit voor bitch en zegt dat ik maar moet zien hoe ik vanacht in Kokrobite terug kom. Naar een gedeelde taxi met hen kan ik fluiten. Ik loop naar Fred en zijn andere vriend toe die aan het strand zitten te blowen en zeg dat ik het gedrag van hun vriend niet op prijs stel. Fred zegt dat ik het me niet moet aantrekken: zijn vriend heeft te veel gedronken en is waarschijnlijk jaloers. Ik heb niet zo veel zin om nog langer te blijven en ik stel voor om te gaan. Ik ga voorin de gedeelde taxi zitten. Dit wordt niet bepaald op prijs gesteld door de dronken vriend. Wie denk ik wel dat ik ben dat ik voorin mag zitten? Maar ik heb geen zin om naast hem te zitten dus koos ik voor een plek voorin. Fred en zijn andere vriend excuseren zich om het gedrag van hun “vriend” terwijl hij maar blijft doortieren, dat ik een arrogante bitch ben, etc. Dit was dus de eerste en laatste keer dat ik uit ga met deze zogenaamd relaxte rastafari’s..
Ik maak kennis met een Amerikaanse student (Mark) die ook in de dorm verblijft. Hij is een paar dagen eerder in Ghana aangekomen, gaat een half jaar in Accra studeren en geniet nu nog even van zijn vrije tijd aan het strand. De universiteit van Accra schijnt onderdeel te zijn van de Universiteit van New York en staat goed aangeschreven. Mark heeft nog niet veel van Accra gezien en omdat ik toch naar de apotheek moet voor mijn antibiotica (heb eindelijk de uitslag binnen) besluit ik hem als tourguide te vergezellen. Hij is niet onder de indruk van het winkelcentrum West Hills: volgens hem is het nog klein vergeleken met de mega complexen in de VS. Ik moet grof betalen voor mijn antibiotica. Later blijkt dat ik veel goedkoper was af geweest in een apotheek buiten het winkelcentrum. Alles is op deze locatie veel duurder.
Omdat ik een beetje rijstmoe ben en de pittige kruiden zat ben die ik de afgelopen weken alleen maar heb gegeten bestel ik in een fastfoodrestaurant een broodje vegetarische shoarma. Nota bene degene die mijn bestelling opneemt reageert op mijn verzoek met: “Weet je het zeker dat je geen vlees wilt? Die vegetarische shoarma is echt heel vies.” Er blijkt echter niets mis met de smaak, ware het niet dat het veel te pittig is en het mijn mond uitbrandt. In Ghana kun je ook werkelijk niets vinden wat NIET pittig is.. Of je moet alleen droge rijst of koekjes willen eten.. Mijn maag is het pittige eten na de diarree-aanval in de eerste week inmiddels wel gewend, mijn achterste kan er echter nog niet aan wennen: de volgende ochtend brandt het je kont uit.
Mark en ik hebben interessante gesprekken: hij blijkt erg slim te zijn. Hij heeft ook al in Parijs en China gestudeerd. En hij is nog maar 20.. Ik ga hem in Accra nog zeker een keer bezoeken om te zien hoe het er op de campus aan toe gaat.
Met King Ralph (jezelf King noemen is hier heel normaal, deed King Koko ook), een van de rasta jongens die in het resort werkt, en Mark heb ik boeiende discussies over de verschillen tussen Ghana, de VS en Nederland. Wanneer ik de Ghanese Ralph vertel dat ik 34 ben, ongetrouwd en kinderloos zegt hij dat ik maar heel snel moet trouwen en kinderen krijgen (als je in Ghana zo ongeveer de leeftijd van 22 bereikt neemt de druk om te trouwen steeds meer toe. Het krijgen van kinderen betekent simpelweg het veilig stellen van je pensioen: zij zijn het die later voor je zullen zorgen). Ik zeg hem dat ik nu ook gelukkig ben: ik leef mijn leven en zie wel wat het leven voor mij in petto heeft. Komt het dan is het leuk, komt het niet dan is het ook goed. Ik ga hier niet geforceerd naar op zoek. Bij Ralph gaat dit er maar niet in, hij zegt: “Je bent op deze aarde om kinderen te krijgen, je hebt je bloed door te geven!” De discussie over homosexualiteit die we vervolgens voeren is ook interessant. Volgens Ralph heb je een bad spirit als je homosexueel of lesbisch bent: in de bijbel staat geschreven dat je kinderen moet krijgen. Ik vertel hem dat een van mijn beste vriendinnen op vrouwen valt, Ralph’s mening is kei hard: “Dan moet ze dood.” Duidelijk is dat een voorkeur voor hetzelfde geslacht in Ghana niet geaccepteerd wordt. Deze mensen dienen hun ware ik verborgen te houden. In tegenstelling tot Ghana wordt je in sommige andere Afrikaanse landen veroordeeld tot de doodstraf..
Mark en ik proberen Ralph ervan te overtuigen dat homosexualiteit geen kwestie van keuze is maar een in het lichaam aangetoond verschil in de hersenen, maar Ralph is onvermurwbaar. Zelfs als we hem filmpjes tonen van dieren van hetzelfde geslacht die het met elkaar doen zegt hij: wie zegt dat dit 2 mannetjes zijn, ik zie geen 2 piemels.. Hij kijkt me ongelovig aan als ik vertel over regenwormen die 2 verschillende geslachten bevatten, het met zichzelf kunnen doen en zo een mini regenwormpje op de wereld kunnen zetten.
Ralph introduceert Mark en ik bij Miss Comfort. Ze woont helemaal achterin het dorp, verscholen op een rustige plek tussen de palmbomen. Een bekende dame in het dorp: befaamd om haar red red met fried plantain. Oftewel: een pittige bonenmelange met gebakken banaan. Miss Comfort is jaren geleden de oorlog uit Liberia ontvlucht. Heeft daar haar man verloren en is een nieuw leven begonnen in Ghana met haar kinderen en kleinkinderen. Haar eten is inderdaad heerlijk en ze vraagt ons gewoon hetzelfde tarief wat ze aan de locals ook vraagt : 35 eurocent. Ik beloon deze eerlijke vrouw en haar kleinkinderen met mijn baillonfiguren.
Op vrijdagavond treed er in het resort een afrikaanse drumband vergezeld met traditionele dansers. Het blijft mij 1,5 uur lang boeien. De acrobatenshow die daarop volgt is onvoorstelbaar goed: wat een lenigheid en souplesse!
De zaterdagavond is het reggaenight. Het is flink drukker geworden: veel vrijwilligers komen speciaal terug naar Krokobite om weekend te vieren.
De band speelt super en ik begin al vanaf het begin (ook al ben ik de enige op de dansvloer) en dans alsof niemand kijkt J
Het werd een geweldige avond. Tegen 3 uur slaat de stemming echter om en breekt er een ruzie uit tussen 2 mannen: een rasta-man en de duikinstructeur: Mister Bright uit Engeland. Mister Bright zou de rasta-man hebben aangesproken op het feit dat hij met zijn motor veel te hard het terrein op is gereden: levensgevaarlijk. Mister Bright zou hierbij niet bepaald kieskeurig te werk zijn gegaan met zijn woordkeuze en de rasta-man trok een mes. Gelukkig kon de security de mannen snel uit elkaar trekken. De uren daarna bleven de 2 op een grappige manier op elkaar vitten. Tot vermaak van de toeristen in de bar, want het leek af en toe net een comedy: zo pakte de rastaman Mister Bright bij zijn grote neus en vroeg de Engelsman zich vervolgens hardop af waarom hij dit waagde. Ik zeg dat hij misschien jaloers is op zijn neus. De rastaman: “Haha op zijn rode neus?” Mister Bright: “Hij is rood omdat jij erin geknepen hebt!” Pas tegen 5 uur was de ruzie uitgepraat, ging de muziek uit en was het voor mij ook wel welletjes. Mijn nachtrust was echter van korte duur want om 6 uur ging de muziek weer aan. Daar stak ik een stokje voor: slaapdronken vroeg ik of de muziek asjeblieft uit mocht.. veel te vroeg.. Zodra het personeel wakker is is muziek hun eerste levensbehoefte, hun koffie.. voor hen was het natuurlijk ook een lange nacht en weer vroeg dag.
In Big Milly’s tref ik ook Sam. Een vriendelijke jongen die vrijwel elke nacht met zijn laptop in de bar aan het werk is. Het internet is in Ghana nl. ‘s nachts veel sneller dus hij bouwt dan websites voor zijn bedrijfje in webdesign. Ook valt de electriciteit, in tegenstelling tot overdag, ‘ s nachts nauwelijks uit. Hij heeft een blanke vriendin in Engeland wonen maar het contact verloopt moeizaam: een lange afstand relatie blijkt lastig..
Sam stelt mij voor aan een goede vriend van hem: Manel. Manel is een ambitieuze student bedrijfseconomie van 20 jaar jong, die al een klein bedrijfje bestiert en zijn doelen in het leven niet bepaald onder stoelen of banken steekt: hij wil het erg goed voor elkaar hebben, rijk worden en.. hoog op zijn prioriteitenlijstje: een blanke vriendin..
Hij probeert me dan ook duidelijk het hof te maken en benadrukt dat hij het leeftijdsverschil van 14 jaar geen enkel probleem vindt. Hij probeert me te overtuigen door te zeggen dat hij al vroeg volwassen is geworden door het overlijden van zijn moeder. Ik ben vanaf het begin duidelijk: zeg dat ik hem erg aardig vind maar het vriendschappelijk wil houden (hij is bovendien veel te jong met zijn 20 lentes). Manel’s zaken gaan blijkbaar goed: hij scheurt rond in een aardige bolide en is voor een Ghanees behoorlijk bereisd. Zo is hij al o.a. in de VS, Zuid-Afrika en zelfs Nederland geweest. We brengen een dagje gezellig samen door. Hij laat trots de locatie zien waar hij zijn 20e verjaardag heeft gevierd: een luxe villa aan het strand dat hij heeft afgehuurd. Hij wil duidelijk indruk op me maken.
We bezoeken in het dorp een armoedig schooltje om mijn schoolspullen af te leveren. Ik bied de schoolleiding aan om een keer een clowns-act te komen doen, maar dit blijkt lastig. Het blijkt een overheidsschool en dan moet voor alles toestemming gevraagd worden bij hoger hand. Alle activiteiten dienen educatief verantwoord te zijn en een clowns performence is dat niet.. Ik deel ook nog wat spullen uit aan de bevolking die rond de school woont: kleding en oude sieraden die ik niet meer gebruik. Nu heb ik weer genoeg ruimte in mijn tas die propvol zat.
Manel rijdt mij langs de villa’s van bekende Ghanezen (o.a. vermogende voetballers) gelegen aan een meer. Ook laat hij me de minder fraaie plekken zien en racen we met zijn fourwheeldrive door de armere wijken. Midden in zo’n wijk stuiten we op de zandweg op een grote waterplas. Ik zeg nog: “Doe dit nou niet, we komen vast te zitten” maar Manel is eigenwijs en een echte man en geeft gas. Ik had gelijk: de wielen verdwijnen in de modder en zitten muurvast. De auto helt helemaal naar rechts en ik wurm me via de stuurkant naar buiten. Het water komt ook al in de auto via de portier aan mijn kant (zat de deur blijkbaar niet goed dicht?)! Er komt van alle kanten hulp aan gesneld en de jongens stappen zonder twijfel in het vieze modderwater om de auto een zetje te geven. Manel is ingestapt en geeft flink gas. Ik dacht dat ik ver genoeg van de auto stond maar dit blijkt niet zo te zijn: ik zit helemaal onder de modderspetters!
Dan wordt er grover geschut ingezet en worden er planken gehaald. Ik zou wel ook wel willen helpen maar bedenk me dat zo’n modderpoel een grote bron van bacterien is en mijn benen zijn helaas niet vrij van wondjes door het openkrabben van muggenbulten.. Ik maak mezelf nuttig door ballonnen te vouwen voor de kinderen die naar onze vastgelopen auto zijn komen kijken. De kinderen zijn door het dolle bij het zien van de balloncreaties. Het is dan ook een erg arme wijk. Na ca. 45 min. is het de mannen gelukt om de auto op het droge te krijgen. Ik geef ze als dank allemaal een uit Nederland meegebrachte rol Menthos.
Na dit avontuur rijden we naar Manel’s hometown en brengen zijn auto naar de plaatselijke carwash. Terwijl zijn auto van binnen en buiten gewassen wordt wast hij mijn t-shirt en krijg ik een t-shirt van hem aan. Ik ontmoet zijn zus, ben moe en doe een dutje op zijn bed. Na het diner rijden we naar de bioscoop van West Hills om een typische Ghanese comedy te bekijken. Ik sta erop dat ik de kaartjes betaal en na een vrienschappelijke discussie laat Manel het dan toch toe. De bioscoop blijkt niet bepaald goed te draaien want we zijn de enige klanten in de grote biscoopzaal. Wanneer de film echter al een kwartier aan de gang is komen er nog 5 jongeren binnen. Ghanezen komen ook altijd te laat..
De film is erg grappig en het valt me mee dat ik het kan volgen: buiten het Engels met sterk afrikaanse accent is het geluid rampzalig waardoor het erg galmt. Manel lacht als een echte Ghanees hard om de grappen. Hij brengt me terug naar huis en de dagen erna is hij behoorlijk actief op de app met vragen hoe het met me gaat, etc. Wanneer Manel door krijgt dat hij na zijn charme-offensief echt 0 op mijn request krijgt appt Manel mij of ik misschien een andere blanke dame weet voor hem. Hij is echt wanhopig..
Naast backpackers, vrijwilligers en de gewone toeristen passeren in Big Milly’s ook toeristen van meer bijzondere pluimage. Zo maakte ik kennis met 2 Duitse jongens die per motor het halve Afrikaanse continent aan het doorkruisen waren. ’s Nachts sliepen ze op stretchers naast hun motors. Toen ik overdag op weg naar het toilet eens hun motoren passeerden bleef ik verschrikt aan de grond genageld staan. Ik zag een grote groene slang onder de motor zitten! Een fractie later zag ik echter dat dit een neppe plastic slang betrof: het was waarschijnlijk een afschrikkend middel om hun bagage te “beschermen” tegen dieven.
Een Nederlands stel kampeerde een paar dagen in de tuin van Big Milly’s in hun coole groene jeep met tent op het dak! Ze rijden voor een heel jaar met hun jeep door Afrika. Op de motorkap de tekst: “You have 1 live. Live it.” Ik kan ze helemaal gelijk geven.
Ik ontmoet veel mensen, maar deze ontmoetingen zijn me het meest bijgebleven: Zo kwam ik in gesprek met een oudere Amerikaanse man (Mike). Een week daarvoor verbleef hij in Busua, een andere toeristen hotspot aan het strand. Daar, in die week, is die Engelse moordenaar opgepakt die eind december zijn ex, een Engelse bekende actrice, en hun 2 kinderen heeft omgebracht. Zijn “reden” was dat zijn ex-vrouw ongeneeslijk ziek was en hij het zijn kinderen niet aan wilde doen dat ze het zonder hun moeder moesten gaan doen. De man is na zijn daad naar zijn moederland Ghana gevlucht en heeft een week in alle anonimiteit in Busua doorgebracht. Daar at deze man elke dag in hetzelfde restaurant als hij. Hij zat altijd alleen, was een einzelganger. Van een andere toerist hoorde hij dat hij ’s avonds als een malloot aan het dansen was, vermoedelijk helemaal onder de drugs. Waarschijnlijk realiseerde hij dat het een kwestie van tijd was voordat ze hem zouden ontmaskeren en arresteren en genoot hij nog even van zijn vrijheid.. Ook zou hij iemand in vertrouwen genomen hebben en verteld hebben over zijn misdaad. Hij kreeg een flink bedrag aan zwijggeld aangeboden. Een andere toerist herkende hem van een foto door het internationale opsporingsbevel en zo geschiedde: hij zit nu in een Engelse cel.
En dan de bijzondere situatie van een Nederlandse man (Gerard) die al 20 jaar in Ghana woont en getrouwd is met een Ghanese vrouw die familie is van de bekende Ashanti familie, tevens de rijksten hier in Ghana. De Tito-familie is de meest machtige familie in Afrika. Denk aan de bekende Tito die in Zuid-Afrika aan de macht is. De vrouwen in de Ashanti koninkrijk hebben de meeste macht. Het koningsschap wordt via hun kinderen doorgegeven, dus de lijn van de vrouw wordt gevolgd. Dit omdat je van het kind van een vrouw zeker kunt zijn dat het haar kind is in tegenstelling tot mannen waarbij het niet 100% vast te stellen is dat het de vader is. Tegenwoordig wel, maar in vroegere tijden niet en zo is deze traditie in stand gehouden. Wanneer een familielid van zijn vrouw overlijdt wordt zij gekroond tot koningin en krijgt ze een hoop verantwoordelijkheden. Als Gerard en zijn vrouw in Kumasi zijn worden zij steevast onder politie-escorte begeleid. Hier in Kokrobite leeft hij een anoniem leven met een anonieme naam en zijn ze uitbaters van een goedlopende bar.

Na 10 slechte nachten in Big Milleys besluit ik een paar nachten in het relaxte reggae imperium van Fred te verpozen. Fred is echter allerminst relaxed: hij klaagt dat de Ghanese regering zomaar de electriciteitsprijs met 60% heeft verhoogd en dat zijn meter ook al stuk is. Hij windt zich erg op, verheft zijn stem en blijft er erg in hangen. Ik zeg dat ik het vervelend voor hem vindt maar hier niet zo’n boodschap aan heb en Fred geeft me gelijk. Hij verdwijnt in een hoekje van de tuin, zet het op een blowen en wordt rustig.
Het bed in zijn gastenverblijf blijkt een soort hangmat: de lattenbodem is niet meer wat het geweest is en het matras is zo dun dat ik elke lat van de bodem voel. Het verplaatsen van het matras naar de vloer mag ook niet baten.. Wanneer ik om 2.30 uur nog steeds niet de slaap kan vatten stuur ik Fred een appje. Even later staat Fred voor mijn deur. Hij zegt mopperend dat er in de 20 jaar dat hij gasten heeft nog niet 1 persoon geklaagd heeft over het bed. Ik kan het me niet voorstellen.. Hij verdwijnt en komt even later terug met een 2e matras die hij op de eerste legt. Hoewel dit nog steeds niet lekker ligt val ik na een uur toch nog in slaap. Maar niet voor lang: midden in de nacht mijn blaas geleegd worden en slaapdronken sleep ik mezelf bewapend met zaklamp richting buiten toilet: een mozaieken stenen toilet met eronder een hele grote bak vol stront en pis : een open toilet dus.. Wanneer ik aan kom zie ik dat ik niet de enige ben: 3 grote kakkerlakken zitten op het toilet en eentje vliegt bij het zien van het licht uit mijn lantaarn zo mijn haar in. Ik slaak een zacht gilletje. Gelukkig zijn ze snel vertrokken door het licht en kan ik rustig, doch alert, mijn behoefte doen. De volgende ochtend leen ik Fred zijn mountainbike en race naar het dorp om wat fruit te kopen. Hoewel ik eerst in de veronderstelling was dat ontbijt bij Fred inbegrepen was in de overnachtingsprijs is Fred hier op terug gekomen.. Hij zit dus blijkbaar erg omhoog met zijn geld..
Al fietsend voel ik veel ogen op me gericht als ik met de mtb voorbij de dorpsbewoners zoef. Na terugkomst en een paar uur later komt Fred uit zijn bed, loopt naar de mtb en wijst mij op de lekke band. Ik zeg dat de banden net gewoon nog vol zaten. Fred moppert wederom dat hij de fiets vorige week nog heeft laten repareren en dat dit hem weer geld gaat kosten..
Wat een negativiteit.. en ik besluit hier niet nog langer te blijven en besluit naar mijn volgende couchsurfadres in Capecoast te gaan.