Acclimatiseren in Accra

De heenvlucht (via Cassablanca met tussenstop van 5,5 uur) was een aaneenrijging van gezellige ontmoetingen met Afrikanen en vloog dus om. Wat een leuk spontaan volk! Dat belooft dus wat in Ghana! :-)
Ben echter ook al in aanraking gekomen met hun luidruchtigheid: zowel op het vliegveld als in het vliegtuig leidden enkele ruzies tussen Afrikanen bijna tot een lijfelijke confrontatie. Ik zit naast Martin, een in Londen wonende Ghanees en we praten honderduit. Hij stelt voor om later in Ghana af te spreken maar ik leg liever niets vast: go with the flow...
Aangekomen in Ghana en het vliegtuig verlatend word ik omhelsd door de warmte en een zeer droge wind van fijnstof (veroorzaakt door de Harmattan dat zand uit de Sahara blaast). Het moet hier 33 graden zijn maar het voelt als 40.. Het is 6 uur 's ochtends als ik word opgepikt door Frederick: mijn eerste couchsurfadres waar ik ga logeren. Voor de nitwits: CouchSurfing is het grootste internationale, op internet gebaseerde gastvrijheidsnetwerk. Leden (couchsurfers) kunnen andere leden (hosts) vragen om overnachting. Ook is het mogelijk om de site te gebruiken om simpelweg mensen te leren kennen op plekken waar men nog niemand kent. Couch betekent sofa, maar dat wil niet zeggen dat men altijd op een sofa terecht komt. Soms heeft men een eigen kamer, soms alleen een plek op de grond. Het is vrijwel veilig, omdat je je adressen kunt selecteren op basis van verificatie en referenties.
Ik heb op de Ghana-pagina van Couchsurfing aangegeven dat ik 3 maanden naar het land kom en ben inmiddels door tientallen Ghanezen uitgenodigd. Ik heb de meesten vriendelijk afgewimpeld want zonder referenties ga ik echt niet ergens slapen: veiligheid staat voorop.
Martin geeft Frederick nog na dat hij goed voor me moet zorgen en we rijden door het drukke straatbeeld van Accra: ik vergaap me aan talloze verkopers met hun verkoopwaar al dragend op hun hoofd: het lijkt wel alsof hun verkoopwaar zit vastgeplakt op hun hoofd!
Mijn host werkt als marketingmanager, is van mijn leeftijd en heeft in Europa gestudeerd en gewoond en kent dus beide werelden. Daarom leek hij me een mooi beginpunt in Ghana. Hij woont in een (voor Ghanese begrippen zeker) ruim en luxe appartement in een complex dat goed is beveiligd: 24 uur per dag staat er een mannetje bij de ingang om de poort hoogstpersoonlijk open te schuiven. Frederick wijst me mijn kamer met airco en eigen badkamer, geeft me zijn huissleutel en vertrekt naar zijn werk. Wat een vertrouwen en het komt me ook eigenlijk ook helemaal goed uit: kan ik even lekker bijkomen van mijn reis want van slapen is het vannacht niet gekomen.. Die middag maak ik kennis met de buren: een paar zeer uitgelaten dames, eentje roept hard: Obruni! (Ghanees voor blanke) en "You're are beautiful, are you single? I'm gonna find a nice black man for you!" (en voeg er nog maar 10 uitroeptekens aan toe). Wanneer Frederick thuis komt zegt hij dat ze dronken waren. We gaan samen naar een restaurant om mij alvast kennis te laten maken met het lokale voedsel: banku met een hele vis in een pittige saus. De electriciteit valt af en toe uit en ik eet bij het licht van mijn Iphone om mijn vis te kunnen ontleden. Mijn tafelgenoot zie ik helemaal niet meer: Frederick is nl. pikzwart. Hij blijkt een onderhoudende gesprekspartner en we wisselen o.a. de cultuurverschillen uit. Sommige vooroordelen van mij, bijv. dat het in Ghana goedkoop leven is, blijken onjuist. Frederick is heel open en vertelt dat hij voor zijn appartement omgerekend 1500 euro per maand betaalt en dit voor een heel jaar vooruit moest betalen (!) Dit is eigenlijk illegaal, maar doen de verhuurders om wanbetalers zoveel mogelijk uit te sluiten. De overheid doet hier niets tegen. Ik vraag de ober de rekening maar Frederick staat erop dat hij dit doet. Hij vertelt me dat een Ghanese man geen echte man is als hij de vrouw laat betalen. Dit is in Ghana echt not done.
Er volgen nog een paar drankjes in een ander restaurant waar Frederick ineens opstaat en spontaan voor mijn tafeltje begint te dansen. Daarop volgen direct een paar andere mannen en kan ik ook niet achterblijven. Ze lachen om mijn afrikaanse dansmoves. Wat een ongeremde spontaniteit: ik hou ervan!

De volgende ochtend, pas tegen 11 uur, halen we het ontbijt af bij een smerige straatstalletje (ik denk dat Rob Geus hier niet blij van wordt): een puree van bruine bonen met rijst, groenten en vis in de pikantste saus van uien, knoflook en gember die maar denkbaar is. Pittig ontbijtje.. maar ik laat mezelf niet kennen. Frederick: "After i eat this i'm feeling in heaven and i only want to sleep" Dus gaat hij weer richting bed en ik vind dit eigenlijk niet eens zo'n slecht idee. Frederick slaapt nog eens 3 uur (slapen blijkt hier nationale volkssport nr. 1) en vertrekt weer voor zijn werk. Ik dood de tijd met de app Duolingo om te werken aan mijn Engels, want ik merk dat hier nog wel wat aan te verbeteren valt: volgens de test spreek ik het slechts voor 48% vloeiend. De voertaal is hier Engels, maar met een sterk Afrikaans accent en daar moet ik erg aan wennen. Tijdens het luisteren word ik steeds op het verkeerde been gezet.
Ik neem een taxi naar het centrum waar ik met Frederick heb afgesproken. We bezoeken een bar met een live band en ik zie voor het eerste andere blanken (toeristen). Als avondeten nuttigen we een ijsje (voor mij genoeg want de klamme hitte werkt bij mij als een maagband) en Frederick maakt een praatje met een man die hij direct herkent: het blijkt een beroemde Ghanese priester die onder politie escorte een ijsje komt eten. Religie is in Ghana een groot goed. Wanneer we terug lopen voor een taxi roepen passanten naar mij: "Hey white girl!" en naar Frederick: "Good catch!"

Ik word de volgende ochtend tegen 12 uur door Frederick wakker gemaakt. Geen tijd voor ontbijt: hij dirigeert me naar zijn auto waarin we naar het winkelcentrum rijden waar hij voor wat bankzaken moet zijn en we doen boodschappen in een mega supermarkt waar een enorme kerstdrukte gaande is. Even vergeet ik in Afrika te zijn met zo'n belachelijk grote keus aan producten. We ontbijten pas bij thuiskomst rond 14.00 uur. Aanpassen dus.. Frederick heeft weer zo'n gigantische pittige bak voer afgehaald. Ik laat de lokale keuken graag voor wat het is en kook voor mezelf een vertrouwd kommetje havermout.
Mijn logeerpartij bij Frederick zit er na 2 nachten op en ik pak de taxi naar mijn 2e couchsurfadres. Alsof ik in de Ghanese editie zit van het tv programma Chantal blijft slapen. Ik ben erg benieuwd naar dit adres, want op Couchsufing heeft hij van Ghana de meest positieve reacties: iedereen blijkt vol lof over hem te zijn. Hopelijk dus een goed adres om de Kerst door te brengen..
Hoewel Koko ook in Accra woont doen we er door het vastzittende kerstverkeer ruim een uur over. En dan blijken we er nog niet te zijn: de taxichauffeur weet het namelijk niet te vinden. Hij stopt midden in de wijk en vraagt passanten naar het adres maar bij niemand gaat er een lampje branden. De straten worden ook amper aangegeven en een tom-tom is al helemaal niet voor handen. Koko is telefonisch ook al niet bereikbaar. En het begint al te schemeren.. Dan bedenk ik me dat ik wat foto's van mijn aankomende host op mijn telefoon heb staan (die ik aan mijn broer geappt heb i.v.m. de traditionele primitieve looks van deze man, waarover later meer). Als een ware Derk Bolt in het programma Spoorloos toon ik voorbijgangers de (familie)foto's: kent u deze man misschien? Als ik net denk dat deze methode niet gaat werken herkent een man de zus van mijn host. Hij brengt me er wel even naar toe. We lopen 15 min. over zanderige hobbelweggetjes en de man sjouwt maar wat graag mijn tas. Aangekomen bij zijn zus wil ik hem een tip geven maar hier wil hij niets van weten. Bescheiden Ghanezen zijn er dus ook.
Zus probeert broer tevergeefs te bereiken, dus er zit niets anders op dan afwachten. Gelukkig heeft ze een schattig dochtertje van 2 waarvoor ik figuurballonnen vouw. Als na een uur Koko nog steeds zijn telefoon niet opneemt nemen we in het donker de taxi naar zijn huis. Na herhaaldelijk aanbellen aan de poort voor zijn grote villa geven we het op en laten we ons terug rijden. Gelukkig biedt ze me eten aan want ik rammel intussen. Dan word ik tegen 20.00 uur gebeld: Koko! Hij blijkt in slaap gevallen te zijn en biedt me 100x zijn excuses aan die al lang zijn aangenomen. Even later staat er een behoorlijk modieus geklede man voor mijn neus: een hele andere man dan op zijn profielfoto op Couchsurfing. Hij blijkt model en acteur te zijn en voor klussen vaak zijn look te veranderen. Nu heeft hij zijn haar en baardje wit geverfd wat bijzonder oogt met zijn donkere huid. We rijden naar zijn huis en hij geeft een rondleiding door het grote huis. Naast zijn woonruimte is het ook zijn kantoor. Naast zijn acteer- en modellenklussen zit hij nog in allerlei business, van tegels tot goud. Ik heb wederom een ruime kamer met eigen badkamer.
Veel tijd is er niet om te kletsen want hij zegt me vanavond uitgenodigd te zijn voor 3 feestjes. Voor de eerste is de dresscode zwart dus ik fris me snel op en verschijn in een zoveel mogelijk zwarte outfit.
Koko (32 jaar, maar er ouder uitziend) blijkt een graag geziene gast op feestjes en een feestbeest pur sang. We gaan per taxi want Koko blijkt niet over een auto te beschikken. Hij zegt een hekel te hebben aan auto rijden en het ook niet handig te vinden met drinken. Bovendien komt er hier in Accra wel elke minuut een taxi langs gereden.
Onze eerste feestlokatie blijkt op een hippe lokatie te zijn met allerlei Ghanese hotemetoten. Ook de cameraploeg van Star Buzzz loopt rond die Koko al snel in het vizier heeft en de presentator, een naar verluid bekende muzikant, sleept ons voor de camera voor een kort interviewtje. Vervolgens krijg ik de opdracht de microfoon ter hand te nemen en zeg ik braaf op camera: "Hi i am Anouk, i come from holland and i am watching Star Buzzz". Geinig, op mijn 3e dag al op de nationale Ghanese televisie :-) (Koko probeert het fragment te achterhalen, bij positief resultaat post ik het op Facebook).
Er wordt hiphop gedraaid en net als ik lekker los begint te komen trekt Koko me aan mijn mouw: het is tijd voor het volgende feestje..
Dit blijkt de verjaardag met zwart als dresscode. Echter blijkt de helft zich hier niet aan gehouden hebben. Gelukkig maar, anders zou ik door het duister in de club al helemaal geen mens kunnen identificeren (en het zag er al zwart van de mensen). De drank vloeit rijkelijk, maar ook zoals altijd behoud ik me hier van. Het is plakkerig warm en meisjes krijsen vrolijk boven de harde muziek uit. Ik entertain de mensen met een van mijn goocheltrucs en laat rode lichtjes overal uit verschijnen. Iedereen wil weten hoe ik dat doe. We sluiten de nacht en vroege ochtend af in een discotheek waar Koko heeft afgesproken met wat vrienden. Deze lokatie is wat minder hip en meer voor de gewone Ghanees dan de voorgaande lokaties en dit is direct te merken bij binnenkomst terwijl ik alle ogen op me gericht voel. Toch bijzonder om van pak em beet 400 man de enige blanke te zijn. Mijn huid is enkel een gegeven: ik voel me helemaal niet anders dan hen en dans mijn heupen los. Ik moet zeggen: ik voel me wel thuis tussen de Ghanezen :-)
En zo eindigt deze 24 december niet bepaald als een stille heilige nacht..

1e Kerstdag bezoeken we na een simpel maar lekker ontbijt (wederom de nog vaak terugkerende rijst met vis in pittige saus. Groenten zijn weer niet te ontdekken) vrienden van Koko die in een kast van een huis blijken te wonen. Er staat o.a. een Masserati voor de deur. Het contrast wat ik vervolgens in de achtertuin aantref kan bijna niet groter: 2 op traditoneel afrikaanse wijze fufu-stampende jongens, hun personeel, bereiden het kerstdiner. Ik vraag of ik het ook even mag proberen en na elke stamp gaat de ene jongen snel onder de paal met zijn handen door het beslag. Hij heeft blijkbaar vertrouwen in me en ik doe mijn best zo ritmisch mogelijk te stampen zodat ik met de paal hem geen tik uitdeel. De fufu was verre van verrukkelijk: de deegbal werd in een soort pittige kippensoep geserveerd in een grote pan waarin iedereen met de handen in ging om eerst een stuk deeg af te pulken en het vervolgens in de soep te soppen. Het deeg smaakte nergens naar en had de structuur van vastgeplakte kauwgom. Na 3 happen hield ik het voor gezien.
Thuis hielden we siesta en daarna ging het feesttempo met dezelfde rotgang als de vorige nacht. Ik denk dat ik wel 6 verschillende clubs van binnen heb gezien.. Koko blijkt een goede ambassadeur van het uitgaansleven in Accra :-)

2e Kerstdag bezoeken we een weeshuis waarvan de moeder en tante van Koko een van de kartreksters zijn. Eigenlijk is het geen weeshuis, maar wordt dit gemakshalve zo genoemd. Het betreft nl. een plek waar kinderen worden ondergebracht die uit crisissituaties zijn gehaald. Er dansen zo'n 60 kids op een binnenpleintje onder leiding van een DJ die knoertharde muziek draait. De kinderen rennen op Koko af en beginnen om hem heen te dansen. De begeleiding vraagt iedereen een grote kring om mij heen te maken en ik doe een goochelshowtje. Ik geniet van de kinderen die zich verwonderen. Ik maak 3 ballonfiguren en er volgt een danscompetitie waarna ik de beste 3 mag aanwijzen. Achteraf niet zo'n slimme zet want een van de kleinere kids begreep niet dat hij geen ballon kreeg en de ander wel.. waarop een huilbui volgde. De kids werden volgepropt met snoep: na een cakeje volgt direct een lolly, een koekje EN een ijsje. Dit was volgens Koko omdat het kerst is. Sommigen zouden al een jaar geen snoep gehad hebben omdat hun ouders het niet kunnen betalen..
Na afscheid genomen te hebben van de kids (ze vroegen of ik alsjeblieft nog een keer terug wilde komen) reden we naar de familie van Koko. We bleken aan de late kant: men had al gegeten en iedereen zat een beetje stoicijns en sloom (van vermoedelijk spijs en drank) voor zich uit zat te staren. Tijd voor wat entertainment dus. Ik voerde mijn goochelact wederom op en maakte figuurballonnen. Toen kwamen ze wat los, lachtten hard, zoals de meeste Ghanezen doen, om mijn grappen. Koko vertelde me op de terugweg naar huis dat hij niet vaak naar zijn familie gaat omdat de feestjes er altijd saai zijn: er wordt nooit gedanst.
Dit haalden we 's avonds in: we reden naar vrienden en in de tuin zaten wel 60 mensen aan grote ronde tafels te eten terwijl er wederom een DJ op flink volume zijn plaatjes draaide. In Ghana is echt het nooit stil.. Het eten liet me goed smaken maar ik werd helaas direct de dansvloer opgetrokken. Au.. iets te vroeg voor mijn buik. UIgebreid natafelen is hier met Kerst dus niet bij.. Op zoek naar het toilet keek ik even om het hoekje de woonkamer in: het leek wel een balzaal zo groot en op de banken aan de zijkant zaten nog meer mensen. Gezellige kerst hier :-) De gastvrouw liet de muziek een paar keer stoppen waarop ze de microfoon ter hand nam en met veel bombarie (met wederzijdse luide reactie van het publiek) iedereeen en in het bijzonder God bedankte voor de avond. Ik vergaapte me aan de (forse) vrouwen gekleed in de prachtigste jurken met een hoop blingbling gehalte. Die avond zochten we nog een afterparty op maar maakten we het (ondanks de gratis aangeboden champagne) niet al te laat.

Na al dit kerstfeestgeweld deden we zondag niet veel meer dan thuis chillen. Inmiddels ben ik helemaal gewend aan Koko's afrikaanse accent en praten we vlot uren achtereen. Naast dat Koko een heel goed gevoel voor humor heeft hebben we ook serieuze gesprekken. Bijv. over het schoolsysteem. Zo vertelde Koko mij dat hij vroeger ook op school werd geslagen door de leraar (dit is vandaag de dag in Ghana nog steeds meer regel dan uitzondering). Ik vroeg wat hij dan zoal uitgevreten had. Toen kleine Koko nog op de basisschool zat maakte hij er een gewoonte van om tussen de middag naar huis te gaan om zijn sokken te verwisselen. De sokken waren nl. door het zand niet meer wit. Dit was voor de leraar dus al een reden..

De volgende morgen werd ik ziek wakker: heftige diareee, ontzettende vermoeidheid en ook nog eens snipverkouden. Na 3 dagen diaree nam ik op aanraden van mijn moeder Loperamide (volgens mijn informatieboekje alleen te gebruiken bij absolute nood wanneer de voortgang van de reis ernstig wordt verstoord ivm risico op verstopping) en sindsdien voel ik me stukken beter. Ik ben alleen nog erg verkouden. Waarschijnlijk te wijten aan een airco? Koko heeft in ieder geval goed voor me gezorgd en bleef zoveel mogelijk thuis om een oogje in het zeil te houden.

Vandaag ben ik na bijna 3 dagen bedrust weer buiten geweest en voelde alle Afrikaanse indrukken even als nieuw. Ik had echter nog niet de energie om veel te doen en de helse hitte van vandaag werkte daar ook niet echt aan mee dus buiten een paar boodschappen en het bijwonen van het sluiten van een deal (4 containers met chinese tegels) bleef ik vandaag thuis. Lekker de gemiste uitzending van Boer zkt Vrouw terugkijken :-)
Morgen doet de huishoudster mijn was zodat ik met schoon goed het nieuwe jaar in kan. Als backpacker heb ik niet te klagen..
Prettige jaarwisseling!