Bang voor de bavianen

5 uur heb ik moeten wachten op het station voor de bus naar Mole National Park. Busschema's zijn in Ghana ongeldig, het komt als het komt. Ik baalde stevig want dit betekende dat ik in het donker reis en dat wordt ontraden door de vele ongelukken en soms berovingen.
Omdat de bestemming op de bussen hier ontbreekt moet ik ook nog eens bij elke bus van mijn plaats om te vragen of het de bus is die ik moet hebben. Terwijl ik op de verlate bus (er zouden te weinig bussen zijn en dat zou het late tijdsstip betekenen) wacht word ik door de ontelbare straatverkopers (en ik overdrijf niet) ELKE minuut benaderd om wat te kopen: koekjes, bladerdeeghapjes, pindasnacks, kokosballetjes, yoghurtijsjes.. Ik heb hier de plaatselijke locals dus behoorlijk gesteund..
Gefrustreerd dat ik weer in het donker aan ga komen stap ik in de bus die er 2,5 uur over doet om het dorpje Larabanga (5 km. voor het wildpark) te bereiken. Voor de laatste 5 km. moet ik een taxi nemen. Mijn buurvrouw in de bus spreekt me aan en zegt geforceerd: Ik wil je vriendin zijn”. Ze vuurt met een ongeinteresseerde blik haar vragen op mij af: hoe lang ik in Ghana ben, waar ik heen ga, hoe ik mijn bestemming vanavond denk te bereiken, etc. Ze zegt dat zij mij wel op haar motor naar het park kan bengen voor 15 euro (erg veel voor Ghana!) of haar broer wel met zijn auto voor 20 euro.. Ik zeg dat ik in het dorp eerst de taxi-chauffeurs ga vragen voor de prijs. Een medepassagier volgt ons gesprek en stelt zich voor: hij werkt als ranger in het park en een collega van hem pikt hem op: ik kan gratis mee. Mijn buurvrouw is duidelijk niet blij met dit vriendelijke aanbod en beet hem op felle toon iets onverstaanbaars toe.
Tijdens een plasstop pak ik mijn peemate en ga staand aan de kant van de weg staan plassen. Mijn medepassagiers kijken er van op en als ik bij terugkomst in de bus laat zien hoe het werkt zijn de dames erg geintereseerd dus er is hier een markt voor in Ghana met de de meest smerige toiletten die ik ooit maar gezien heb: niet echt uitnodigend om op te zitten of zelfs maar boven te hangen..
Ik word uiteindelijk veilig en in stijl per groene jeep in het wildpark afgezet. Het blijkt heel rustig te zijn en ik neem betrekking in een dorm die ik helemaal voor me alleen heb: ik mag kiezen uit 5 stapelbedden.
Ik slaap hier verrukkelijk: wat een rust hier in de natuur! Enkel wat gekwetter van vogels als ik wakker word. In het restaurant zoek ik gezelschap op van andere toeristen en klets ik met de staff . ’s Avonds raak ik in gesprek met een paar Ghanese tourguides die hier speciaal zijn om birdwatchers rond te leiden in het park. Ze blijken allen getrouwd op een na. De getrouwde tourguides pushen mij om met hem te praten. En ja hoor: weer eentje die de blanke vrouw als ideaal ziet. Ik vraag hem waarom. Hij laat mij een chat op Facebook zien met een Ghanese dame. Ik lees dat hij haar bedankt voor het accepteren van zijn vriendschapsverzoek. Waarop de dame reageert met: “Graag gedaan. Kun je me trouwens geld geven voor credits voor mijn telefoon? Dan kan ik met je blijven chatten.” Waarmee dus het bestaan van de Ghanese “material girl” maar weer eens wordt bevestigd.. Ik vind het persoonlijk rieken naar prostitutiegedrag..
Na een dag heerlijk tot rust gekomen te zijn doe ik de morningtour om 7.00 uur. Je kunt kiezen tussen 2 uur lopen of 2 uur in een jeep. De grote groep splitst zich in de 2 keuzes en de Nederlandes kijken elkaar lachend aan als blijkt dat alle Nederlanders gekozen hebben voor de benenwagen en de Engelsen en Amerikanen de jeep verkozen. We zien herten, zwijnen, antilopen en bavianen. Ook de uitwerpselen van de hyena.
De route eindigde bij een schilderachtige poel en terwijl we turen naar de krokodillen (het stikt ervan) komen er ineens 3 kolossale Afrikaanse olifanten ons "schilderij" binnensjokken. Ze nemen uitgebreid de tijd en badderen wel een uur tussen de krokodillen. 1 olifant raakte met zijn snuit een krokodil die snel wegzwom. Een grote groep schoolkinderen in uniform staan even later aan de andere kant van de poel ook de badderende beesten te aanschouwen. Na hun bad stuiven de olifanten zand op hun rug om zich te beschermen tegen de zon en de vliegen. Waren ze net schoon.. Ik zie een aap, een krokodil en een antilope vredig binnen een omtrek van 5 meter van elkaar vandaan zitten. De krokodil heeft waarschijnlijk al gegeten?
Na afloop van de tour waarschuwt onze gids ons voor de bavianen rond de gastenverblijven. Ze zouden zich als mensen gedragen en kloppen op je deur in de hoop dat je open doet. Mocht je open doen dan rennen ze naar binnen en grijpen alle etenswaren die ze maar zien. De bavianen kunnen agressief zin. Ook wordt het buiten ophangen van kleding ontraden: de apen nemen het zo mee.
s Middags werd mijn middagdutje ruw verstoord door hard gegil. Ik hoor later van de meiden die in de naastgelegen dorm slapen dat ze de waarschuwing van de ranger niet serieus hadden genomen (ze dachten dat het een grapje was) en het kloppen beantwoordden met het openen van de deur. Waarop een joekel van een baviaan hun dorm in stormde en hun bananen en crackers greep. Ze gilden het uit en sloten zichzelf op in de badkamer..
's Middags neem ik deel aan de afternoon-ride per jeep waarop we op stoeltjes hoog bovenop het dak zitten. Weer hebben we geluk: 3 olifanten steken ineens de weg over. Het is wel erg dichtbij: we mogen uitstappen maar niet dichterbij komen. Voor het geval dat zijn de rangers voorzien van geweren.
Ik heb de smaak te pakken en 's avonds plak ik ook maar de nachtsafari er achteraan, dan heb ik gelijk alles gehad. We zitten wederom hoog op de jeeps met zaklampen het donker af te turen. Veel zien we niet. Ja ontelbare sterren en een civetkat (het was een glimp, dus om nou echt te zeggen dat ik em gezien heb..). Vaak denk je wat te zien (je ziet wat je wilt zien) maar blijkt het loos alarm. Dan zie je 2 oogjes die reflecteren op je zaklamp maar blijken dit de ogen te zijn van een van de ontelbare spinnetjes die in de berm zitten. Bij gebrek aan wild klets ik over andere dingen met het nederlandse echtpaar. Het blijken fervente wildspotters en zowat heel Afrika gezien te hebben. Kenia is volgens hen het mooist om wilde dieren te zien. En als ze 1 ding hebben ervaren in al die landen in Afrika: hoe armer mensen zijn hoe vriendelijker en gastvrijer...
Als ik 's nachts slaapdronken richting mijn onderkomen sjok springt er plotseling 2 meter van me af een hert uit het bosje voor mijn dorm: schrikken!

De volgende dag besluit ik van de mogelijkheid gebruik te maken in het oerwoud in een boomhut te slapen. Ik blijk de enige met animo hiervoor te zijn en heb dus een prive-gids. Dit blijkt geen invloed op de prijs te hebben: ik betaal slechts de helft (7,50 euro) voor wat ik per nacht voor mijn dorm betaal. Ik ben verbaasd.
Wanneer ik achterop de motor van mijn gids, die in het groen gekleed gaat met een geweer op zijn rug, voel ik me net Sneeuwwitje die door haar jager steeds dieper het oerwoud in wordt geleid.
We maken mijn slaapplaats gereed: leggen een matje neer en hangen mijn muscito-net op in de boom. Mijn gids slaapt wel op een bankje zegt hij.. Wanneer het begint te schemeren zie ik prachtige groen met rode vogels acrobatische toeren uithalen en koppeltje duiken in de lucht.
Ik tuur onze omgeving af naar wild. Ik blijf mijn ogen strak op ons uitzicht houden, kijk mijn gids niet aan. Hij blijkt nl. ontzettend uit zijn mond te stinken. Zo een waar geen mondwater tegenop kan.. Mijn gids (Albert) blijkt 35 jaar en – het wordt een eentonig verhaal waarvoor mijn excuses- als ultieme droom het krijgen van een blanke vriendin.. Albert verteld dat er 4 van zijn oud-collega's in het park getrouwd zijn met een Nederlandse en naar Nederland zijn vertrokken en dat wil hij ook. De vraag waarom fascineert mij dus stel ik deze vraag in Ghana voor de zoveelste keer. Nu krijg ik een ander antwoord, hij zegt: “Ze zijn veel beter en slimmer dan donkere vrouwen.” Ik zeg dat dat eigenlijk discriminatie is. Hij maakt zijn excuses, maar probeert mij te overtuigen als hij me later bezig ziet op mijn telefoon: “Kijk dan hoe snel jij op je smartphone aan het typen bent, dat kunnen alleen de mensen van het westen. Jullie zijn zo slim!”. Ik zeg snel dat ik al een vriend heb (de eerste keer in Ghana dat ik hierover lieg) om ongemakkelijke situaties te voorkomen met een man alleen in het bos..

Plotseling horen we het gekraak van takken nabij komen. "Olifant" zegt Albert. we zien een reusachtig beest onze kant op naderen. Hij staat rustig bladeren naar binnen te werken en strompelt daarna naar de stenen om het zout (door erosie ontstaan) op te likken. Volgens mijn gids komt hij elke avond en is hij alleen omdat hij uit de groep is verstoten: hij is te oud. Olifanten slijten hun laatste jaren eenzaam.. We horen nog een vreemd geluid: ik leer dat dit een hyena is. Jammer dat deze nachtelijke jagers zich lastige laten zien..

Omdat het 's nachts in het woud koud kan zijn heb ik een lange broek, een trui en 2 t-shirts met lange mouwen eronder aan getrokken. Ik lig in een dunne katoenen slaapzak op een dun matje en voel de harde houten ondergrond. Rond middernacht slaap ik nog niet: o wat is het koud!
Jaloers aanschouw ik in het maanlicht de bomenzagende (lees: snurkende) Albert als ware het een alien is: hij ligt op een smal houten bankje in slechts 2 blousjes!
Gelukkig blijkt Albert licht te slapen en wordt hij wakker van mijn gewoel: een poging het warmer te krijgen. Albert biedt mij zijn (dunne) jas aan die hij naar eigen zeggen echt niet nodig heeft (ik vraag het hem 3x). Helaas mag de warmte van zijn jas niet baten: ik heb het overal koud. We rijden op zijn motor (waarop ik het nog kouder krijg) terug naar de bewoonde wereld. Albert zegt nog wel wat dekens te hebben. Onderweg op de motor zien we een civetkat. Hij zit achter een antilope aan en ze slalommen met z'n 2en over de weg, opgejaagd door onze koplamp.
Aangekomen in Albert’s warme maar zeer nederige onderkomen (wat een armoe voor het personeel hier, slechts een klein muf kamertje) blijken de dekens dunne katoenen lakens en Albert stelt voor om de nacht hier maar door te brengen. Dat voelt als een desillusie: ik had me zo verheugd op het ontwaken in het bos! Dus krijg ik van Albert alle warme kleding die hij heeft: een spijkerbroek (die ik over mijn broek aantrek: de rits kan bij lange na niet dicht), 2 truien en een Afrikaans traditioneel gewaad van dik katoen. Nu kun je slapen, verzekerd Albert mij.

Als ik 1 ding geleerd heb deze nacht is het dit wel: eenmaal koud krijg je het NIET meer warm. Dieper in de nacht voel ik zelfs een fris dauwlaagje over me heen. Het was trouwens 13 graden met een fris briesje. Dat kon ik op mijn telefoon zien, want goddank: ik had internet in deze middle of nowhere. Wat was ik blij met mijn volgeladen smartphone en Waka Waka (een oplader op zonne energie)! Ik Facebook (gratis data!) de hele nacht dat het een lieve lust is om mijn aandacht van de kou af te leiden. Ook kijk ik regelmatig naar boven naar de bijzondere halve maan (hier in Ghana ligt ie op zijn rug) en geniet ik van de dierengeluiden om me heen. Zo word ik getrakteerd op een hyena die een baviaan schrik aan jaagt. Na een lange nacht ben ik blij dat deze weer op komt om me warmte te geven. Prachtig gezicht om het a la minute steeds lichter te zien worden. Dit lijkt hier in Ghana veel sneller te gaan. Toeval of niet: exact om 6.26 uur (de tijd dat mijn telefoon aangeeft dat de zon opkomt) springt mijn zonne-oplader ook aan en laadt weer op. Grappige zwart wit gestippelde loopvogels zijn de eerste vroege vogels die we tevoorschijn zien komen. Ze komen op een hele komische manier ineens als een soort waggelende pinguins de zandhelling afrennen en voeren vervolgens een soort paringsdans op in honkbalvorm: de vrouwtjes staan in een vierkant opgesteld en de mannetjes sprinten als een gek van vrouwtje (honk) naar vrouwtje (honk) rennen.

Nadat ik Albert een goede tip heb gegeven voor zijn goede zorgen duik ik mijn bed in. Mijn slaap wordt echter al snel ruw verstoord door rennende bavianen op het golfplaten dak boven me. Het is zo’n indringend lawaai dat ik bang ben dat er elk moment een baviaan door het dak kan komen vallen.

Albert dropt me ’s middags in het dorp waar ik de oudste moskee van het land: het is 400(!) jaar oud en dit is erg oud voor Ghanese begrippen. Ik moet betalen om foto’s van de buitenkant te kunnen maken. Ik mag als niet-moslim nl. niet naar binnen en als ik alleen al van een afstandje door een openstaande deur naar binnen kijk word ik op mijn vingers getikt: ik mag niet eens naar binnen kijken.. Ik zoek ’s middags verkoeling op in het zwembad met prachtig uitzicht over de vallei met wilde dieren. Als ik daarna een douche wil nemen en naakt door mijn eigen dorm loop word er op de deur geklopt. Toch geen baviaan? En ik reageer niet. Dan gaat de deur open en kijkt er een mannelijk staff lid van het park om het hoekje: “Sorry!” Vlug grijp ik een handdoek om mijn edele delen te bedekken. Hij heeft 2 Amerikaanse dames uit Minesota in zijn kielzog. Ik krijg dus gezelschap vannacht. Ik ga gezellig met hen dineren. De dames vertellen dat ze rond de 60 zijn, oud-collega’s en zojuist na een dienstverband van 20 jaar ontslagen als verpleegster in een ziekenhuis. Ze kregen slechts 6 weken salaris mee en moesten het verder maar uitzoeken. Wat een verschil met mijn 8 maanden vertrekpremie tegenover slechts 8 jaar werken.. Ik praat een hele avond met ze vol en merk dat ik amper meer hoef na te denken over mijn engels: de woorden vloeien uit mijn mond.
Een van de dames blijkt diaree te hebben en ik word ’s nachts regelmatig wakker van haar scheten boven de toilet in de badkamer waar het hol klinkt..

Ik loop met een plastic zak aan mijn hand richting zwembad. Er komt een flinke baviaan luid krijsend op me afgerend. Ik gil en laat mijn plastic zak op de grond vallen en sprint weg. Als ik omkijk en de teleurgestelde aap weg zie lopen besef ik dat hij gedacht moet hebben dat ik bananen in de plastic zak droeg. Het was mijn toilettas. Na dit avontuur koel ik af en plons voor de laatste keer in het zwembad. Wat een heerlijke plek was dit!