Het drukke Kumasi

Na een rit van 4 uur in weer een gammel trotro-busje bereik ik in het donker de 2e grootste stad van Ghana: Kumasi. Ik besluit een hostelletje in de stad te nemen zodat ik in de buurt ben van het ziekenhuis om me daar de volgende dag te laten onderzoeken op de vermoedelijke blaasonsteking en schimmel. Want ik weet niet of een 2e anti-biotica kuur aan te raden is.. Terwijl ik ruzie maak met de taxi-chauffeurs die me allemaal proberen te bedonderen loop ik naar naar een trotro busje. Ik vertel waar ik naar op zoek ben (een rustige! plek om te overnachten) en 2 meiden van rond de 18 bieden aan om bij hen thuis te overnachten. Net als ik denk: mm.. ik weet niet of ik hier zo’n zin in heb, ik heb meer behoefte aan een eigen plekje nu, straks kom ik weer in een vieze bende terecht- heb ik al “ja” gezegd. We rijden naar een wat welvarendere wijk net buiten het centrum. Ik voel me toch een beetje ongemakkelijk om zo onaangekondigd bij hun ouders aan te komen. Straks zitten ze helemaal niet op mijn komst te wachten..
Ze zijn inderdaad wat terughoudend en geven aan dat ik welkom ben maar dat de logeerkamer niet gereed is. Ze kunnen me wel helpen aan een andere slaapplek: het tegenover hun huis gelegen Methodist church retreat center. En zo beland ik in een hotelwaardige kamer voor de prijs van een guesthouse: eindelijk een schone kamer, een heel groot 2 persoonsbed, een echte douche voor mij alleen op een op het eerste oog hele rustige lokatie.
De vriendelijke oma van de meisjes (hun moeder is overleden) wil mijn telefoonnummer voor als er wat is. Wel handig want ze weet alle trotro-routes in Kumasi en de prijzen van de shared taxi’s zodat ik de chauffeurs goed op de prijzen kan wijzen.
De 3 dagen dat ik in Kumasi ben bezoek ik oma elke avond en het is gezellig kletsen met haar en haar zoon. De terughoudendheid in het begin is helemaal omgebogen naar vriendelijke gastvrijheid ten top. Wanneer ik op de deur klopt hoor ik oma roepen: “Come come come come in, please come in!” (wanneer men in Ghana een woord herhaalt is dat de overtreffende trap, dus “small small” betekent heel klein). Oma is een grappige vrouw en zegt bijna na elke zin: “Eej!”
Mijn broer die 10 jaar geleden in Ghana vrijwilligerswerk heeft gedaan weet na die 10 jaar nog een gospelsong te reproduceren. Hij wil graag weten hoe het nummer officieel heet en hij laat het via de app horen. Mijn Ghanese oma zingt direct mee, haar ogen wijd open en stralend. Het blijkt een oud liedje te zijn en lastig te traceren. Er is geen videoclip van, misschien een toevallig registratie op YouTube van een of andere kerkdienst..

De volgende ochtend eet ik bij een straatstalletje en ontmoet ik bij toeval? een dokter. Ik vertel hem mijn verhaal, laat hem de foto’s van de schimmel zien (ik moet hier letterlijk met de billen bloot..) en hij zegt dat ik er goed aan doe niet naar het ziekenhuis te gaan: dan ben je uren verder voordat je aan de beurt bent en weer dagen verder voordat je de uitslag hebt. Hij schrijft me medicatie voor en met dat recept ga ik naar de apotheek waar ik wederom mijn verhaal doe. De apotheker vindt het toch een beetje een vreemd verhaal dat ik een dokter op straat heb getroffen. Hij wil een second opinion doen dus ik geef hem wederom mijn telefoon voor de foto’s en ik krijg andere medicatie voorgeschreven. Een anti-biotica en zalf. De volgende dag word ik na het innemen van de pillen echter kotsmisselijk en ik eet gedurende de dag nauwelijks.. De zalf lijkt ook niet te helpen: de jeuk wordt alleen maar erger (of komt dat omdat het aan het werken is?). Ik ga terug naar de apotheek en hij schrijft me een andere anti-biotica voor, maar zegt me met de zalf door te gaan omdat het nu eenmaal tijd nodig heeft.
Ik weet echter ’s nachts niet waar ik het moet zoeken van de jeuk.. en slaap zeer slecht.
En als ik dan eindelijk een keer in slaap val wordt ik midden in de nacht diverse keren opgeschrikt door perioden van enorm luid schreeuwend(!) gebed: dit is echt niet normaal! Dit blijken zogeheten “nightservices”. Wanneer men voor iets wil bidden gaat men ’s nachts naar de kerk. Er wordt dan voor iedereen individueel gebeden. Mijn Ghanese oma zegt dat het ook als een soort therapie werkt: je ontmoet lotgenoten die dezelfde wens hebben (bijv. kinderen). Het zal wel, maar ik kan er toch met mijn hoofd niet bij: wie gaat er ’s nachts andersmans nachtrust verstoren? Het kan toch ook overdag? Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en loop naar buiten om op het geluid af te gaan en eens een kijkje te nemen. Ik zie echter dat de security man even weg is en de poort op een kier. Ik ben te bang dat als hij terugkomt hij de poort sluit dus ik besluit binnen te blijven. 3 uur 's nachts is ook niet bepaald een tijd om er in je eentje op uit te trekken in een buitenwijk als dit..
Terwijl ik in Kumasi ben appt Thomas me regelmatig: hoe het met me gaat, dat hij me mist, dat ik terug moet komen, etc. Charme offensief? Daarvoor heeft hij geen enkele keer met me geflirt.. Ik ben duidelijk tegen hem en hoor daarna niets meer.

Wanneer ik een keer ’s avonds met een local door de stad loop zie ik vele motoren met hun zwart geklede motorrijders en veel jongeren op straat dansen. Een band maakt vrolijke muziek en men danst op straat alsof hun leven ervan afhangt. Wat is hier aan de hand? Mijn gids vertelt me dat het een begrafenis is van een jongeman die door een motorongelijk om het leven was gekomen. De jeugd viert het leven, hij is misschien veel te jong overleden: maar wij leven nog en laten we genieten! Doodnormaal hier in Ghana.. Ik vind het wel wat hebben.

Omdat de stroom in Kumasi bijna dagelijks tussen 13.00 en 16.00 uur uitvalt en de warmte niet te harden is (38 graden) zonder airco of fan bezoek ik regelmatig de apotheek waar het heerlijk koel is. Maar dat is niet de voornaamste reden: de 3 personeelsleden zijn ontzettend sympathiek en ik merk dat ze me erg mogen met mijn verhalen. Ik ben meer dan welkom om met hen achter de balie t