Back to basic

Ik stap als een van de laatste in de trotro richting Tamale in en moet het doen met een klapstoeltje ergens in het midden. Ik zit bijna klem tussen 2 voluptieuze vrouwen. Een voordeel: als we een ongeluk krijgen zit ik beschermd! Ik krijg het steeds warmer en bespeur lekkende knieholten: het zweet vindt zich een weg langs mijn onderbenen naar beneden. Een vrouw stapt hard op mijn voet: er kan bijna geen excuses vanaf. Wat zijn ze hier lomp, vooral de dames moet ik zeggen.
Brian pikt me weer op en stelt voor om mij pas morgen te droppen in het dorp. De enige Engels sprekende bewoner is namelijk niet in de buurt vandaag.
In het half Ghanese half Nederlandse gezin blijkt vanavond Nederlands bezoek te krijgen: een huisarts uit Amsterdam die in een weeshuis met zijn dochter een paar weken vrijwilligerswerk doet. We bespreken uitgebreid de verschillen tussen Ghana en Nederland. Brian zegt het treffend: in Nederland is alles overgeorganiseerd. Er is bijna geen ruimte meer voor spontaniteit.

Brian vertelt me voordat we vertrekken nog wat meer over het voedselprogramma in zijn dorp. Hier in noordelijk Ghana barst het van de morenga, een superfood die alle vitaminen en mineralen bevat die je nodig hebt en ook nog eens enorm eiwitrijk is. Erg waardevol in een gebied waar nauwelijks fruit wil groeien.
Vroeger werd morenga alleen aan het vee gegeven. Terwijl de varkens er gezond bij liepen kwamen de mensen om van de honger! Langzaam komt het besef wat morenga kan doen. Ook verbouwen ze aloe vera om met name de kleine kinderen in het dorp van genoeg voedingsstoffen te voorzien.

Voordat ik vertrek bij Brian en Marieke doe ik nog even een handwasje. Als ik Brian vraag of ze een waslijn hebben zegt hij: “Je had het ook onze huishoudster kunnen geven hoor, we hebben een wasmachine!”

In het afgelegen boerendorp word ik hartelijk ontvangen. De compound waar ik verblijf ziet er vrijwel hetzelfde uit als in Karimenga maar dan stukken armoediger. Ook hier overal rondscharrelende geitjes en kippen. Mijn hutje blijkt tevens als opslag voor o.a. graan te dienen en ik maak gelijk kennis met mijn kamergenoot: een joekel van een kakkerlak (hier ben ik bang voor en vies van, ik geef het hierbij toe). Wanneer ik mijn deur open heb staan op een kier lopen de kippen gewoon vrolijk binnen. (bang is een groot word, maar ik vind kippen helemaal niks, geef ik hierbij ook maar even toe). De kip schrikt steeds als ik binnen kom of naar buiten loop en van deze schrikreactie schrik ik dan weer. De kinderen hier trekken als magneten naar me toe, en al helemaal als ik hun de truc met de magic lights laat zien. Ze lopen niet meer weg. Als ik ga slapen blijven ze zelfs voor mijn deur zitten.
Ik slaap onrustig: geiten die ‘s nachts tegen mijn houten deurtje rammelen en op de grote ketel buiten springen (wat steeds een doorklinkend geluid maakt) en jawel.. er blijkt ook een moskee vlakbij te zitten die in de vroege ochtend actief wordt. Na een orienterende wandeling door het dorp bereid ik zelf mijn havermout met banaan oip waterbasis in een keteltje op een primitief vuur: dit is echt back to basic! Ik kan niet alles op en geef wat aan een kind: hij vindt het toch lekker! Ik vertel de enige Engels sprekende man in het dorp over de kou in Nederland, over sneeuw en ijs. Hij reageert: “Het leven daar is zeker niet makkelijk he.”
De kinderen in het dorp waarvan de meesten niet naar school gaan klitten continue aan me: ze volgen me overal, zelfs tot de wc aan toe. Ze observeren me, zijn nieuwsgierig. Als ik richting mijn hutje loop gaat een kind me snel voor om mijn deur voor me open te doen. Als ik klaar ben met drinken staan ze klaar mijn lege plastic zakje te pakken om weg te gooien.
Ik douche me met regenwater uit een grote ton buiten. De kids drinken ditzelfde water.. Ik maak ballonnen voor de kinderen en ben uren bezig want de kinderen stromen maar toe. Een man handhaaft de menigte met een stok. Hij slaat er soms de kinderen mee om ervoor te zorgen dat de kinderen een beetje op afstand van mij blijven, anders voel ik me helemaal klem gezet en heb ik geen beweegruimte om de ballonnen te vouwen. Ik zie een meisje van amper 7 jaar oud die al een babytje op haar rug draagt? Er wordt voor mij gekookt en ik krijg hetzelfde als gisterenavond: rijst in een groene soep: het smaakt. Het is hier erg droog en stoffig en ik voel me na een douche na een uur alweer vies.
Ik leer een woordje van de plaatselijke taal. “Djessua” is “hoe gaat het” en dit wordt altijd beantwoord met een grappig klinkende “Naaaaaaaaaa” (I’m fine”). Soms is de aaa in “Naaaaa” zo lang dat ik er om moet lachen.
Ik slaap nog een nacht onrustig in het dorp en wordt erg moe van al die kinderen om me heen. Het is me iets te intensief dit, ik heb mijn eigen plekje nodig. Brian komt die dag langs en op mijn verzoek vervoert hij me op zijn motor weer naar de stad.