Het is een kleine wereld...

Waarom kan ik nou nooit eens ontspannen op reis gaan?
Ik stond weer eens slechts 55 minuten voor mijn vlucht op Schiphol en ging met klotsende oksels het vliegtuig in. Alsof ik zelf moest vliegen en eerst een aanloop moest nemen..
Bij de securitycheck kwam ik een kennis tegen. Dat viel op waardoor ik in de andere rij moest aansluiten om mij objectief te kunnen laten fouilleren. Ongemakkelijk was het anders geweest: je legaal laten betasten door iemand waar je ooit (onsuccesvol) mee gedate hebt...
In Istanbul had ik een overstap van 2 uur. Hoewel mijn telefoon nog voor de helft was opgeladen dacht ik het zekere van het onzekere te nemen en mijn telefoon in de terminal op te laden.
In het vliegtuig nam ik plaats naast een donkere jongedame (Mary), ze deed wat Ghanees aan. En ja hoor: ze bleek een Ghanese speerwerpster. Ze gaat in Bogotá een 3 weken durende training genieten samen met haar 7 koppige team. En die zaten aan de andere kant van het gangpad. Bleek dus dat ik zat geflankeerd door Ghanezen! Ik beleefde mijn reis naar Ghana nogmaals in vogelvlucht: hun specifieke manier van lachen ("Gigigi!") en reageren ("Eey!").
Ik vertelde hen van mijn ervaringen in Ghana, "wait i have pictures!" en ik graaide in mijn tas naar mijn telefoon.. tevergeefs: “Mijn telefoon ligt nog aan de lader in de terminal!”
Het vliegtuig was bijna ready for take off en dus nog aan de grond dus ik snelde naar een stewardess die direct contact legde met haar collega’s in de airport. Ze vonden mijn telefoon niet.. Mijn hoofd maakte vervolgens overuren: wat ben ik allemaal kwijtgeraakt? Contactgegevens, What’s App gesprekken, foto’s… Mary probeerde me gerust te stellen en zei: “Stop thinking. There is a reason you lost your phone, only God knows”. Ohja, maar natuurlijk, hoe kan ik dat nou vergeten..
Ik besloot om er niet meer over na te denken, blijkbaar staat me in Colombia zoveel moois te wachten dat ik een ader moest laten..

Het eten kwam en ik kreeg scheve blikken van mijn Ghanese medereizigeres. Ik had rijst en zij niet.. Tja ik had bij het boeken voor het vegetarische menu gekozen en zij moesten eten wat de pot schafte.
Ik praatte de avond vol met mijn Ghanese vrienden en viel daarna als een blok in slaap.
En ineens was ik in Colombia, om 8 uur ‘s ochtends plaatselijke tijd. Zonder telefoon en dus zonder contactgegevens van mijn couchsurfhost die me misschien van het vliegveld af zou halen (afhankelijk van of hij het de avond ervoor laat had gemaakt..). Het behulpzame personeel op het vliegveld begeleidde me naar een pc en gaf me een telefoon om contact te kunnen leggen met mijn host: César. Hij bleek al op het vliegveld te zijn: fijn!
Terwijl we ons per openbaar vervoer naar zijn appartement lieten vervoeren deed ik mijn eerste indrukken van Colombia op: bergen, groen, schoon en qua temperatuur ook fris: zo’n 14 graden. Ik vergaapte me aan de andere baan op de snelweg: deze was autovrij gemaakt en het krioelde er van de fietsers, skaters en hardlopers. Op zondagen en feestdagen is het hier “autovrije” zondag, een zogenaamde “fietsdag” ivm de luchtvervuiling (je ziet hier soms mensen met een mondkapje op). Ik verheug me nu al op a.s. zondag!
César woont in een appartementencomplex in de betere buurt van Bogotá dus het is er veilig.
Een security mannetje zit bij de ingang in een verlicht hokje zijn tijd te doden. Aan de overkant zie je exact hetzelfde. Zouden die mannetjes wel eens naar elkaar zwaaien?
César (36 jaar) woont klein maar knus. Het is wel een echte vrijgezel: opgeruimd en echt schoon is het niet in zijn huis. Daar kan ik dus in ruil voor zijn gastvrijheid wat aan veranderen..
Hij geeft me een introductie van het heerlijke fruit van Colombia: passievruchten in de vreemdste vormen die ik me goed laat smaken.
Na een kleine siesta gaan we naar een parkpicknick midden in de stad, georganiseerd door de Couchsurfcommunity.
Een donkere jongen in de groep die me ergens bekend voor komt staart me iets te lang aan en roept: "Ik ken jou, ik ken jou, ik heb jou gezicht vaker gezien!" Een tel later weet hij het: "Was jij in maart in Ghana?" Blijkt dat we elkaar 2 maanden geleden in Accra tegen het lijf zijn gelopen! Hij bezocht daar zijn moeder. Hij wist ons gesprek nog te herinneren, o.a. dat ik clown ben. Het is een kleine wereld...
Het wordt kouder en we tuigen met zijn allen naar de kroeg (BBC: Bogotá Beer Company). Het wordt erg gezellig. Wat een warm welkom hier in Colombia!

De volgende ochtend word ik wakker van een schelle bel door de straat: César legt me uit dat die bel 2 dingen kan betekenen: het is of de ijsco- of de gasboer. Gezien het vroege tijdstip in dit geval dus het laatste.
Jammer voor de kinderen in de straat..
Vandaag bestaat César's hiking-groep 2 jaar en dat wordt gevierd met een BBQ in een groot park net buiten de stad. Onderweg vraag ik César wat alle teksten in de bus en metro betekenen. Spaans leren kan overal.
Ondertussen corrigeer ik zijn Engels die redelijk is, behalve soms zijn uitspraak. De bus maakt me zeeziek: hij raast met een noodgang door de straten waarop het lijkt alsof hij golven aan het bedwingen is. Als je trouwens bij een bushalte staat moet je heel snel je hand uitsteken want de bus rijdt anders gewoon door. En aangezien het busnummer klein op de bus geschreven is moet je bij elke bus goed kijken en snel reageren.
In de bus grijp ik in een zijzakje van mijn rugzak tevergeefs naar mijn portemonnee: "Hé hij is weg!" Hoe kan dat nou,. net bij de halte had ik em nog en er stond niemand vlakbij me. Ik besluit uit te stappen om terug te gaan naar de vorige halte om te zoeken. Dan zie ik in mijn tas aan de andere kant nog zo'n zijzakje waar mijn portemonnee gewoon in zit. Ik had blijkbaar nog niet genoeg kennis gemaakt met mijn pas gekochte tas..
Het grote park verrast me: er zijn legio mogelijkheden: zo zijn er overdekte plekken waar je kunt BBQen, tennis- en squashbanen, voetbal- en basketbalvelden. En dat allemaal gratis. Ook is er een veld met fitness-objecten waar ik Colombianen zich op suf zie bewegen. Sportief volkje!
De groep stouwt tijdens de BBQ ontzettend grote hoeveelheden vlees naar binnen (zonder saus, "gewoon" puur uit het handje scheuren ze het als roofdieren naar binnen). Als vegetarier stort ik me op de mais- en avocado-salade en de gebakken banaan. Na afloop doen we grappige spelletjes zoals met zijn 2en zo snel mogelijk een bal verplaatsen terwijl je met de rug naar elkaar toe staat en de bal tussen je ruggen geklemd houdt. Als de winnaar van de spellenestafette bekend is gemaakt is het mijn beurt en geef ik een balllonfiguurworkshop. Degene met de mooist gefabriceerde hond krijgt van mij nog een ballon. Het is een succes.
De mensen zijn ontzettend vriendelijk en sociaal, er is aandacht voor elkaar (ik heb niemand met een mobieltje gezien) en ik voel me opgenomen in de groep. Volgende week staat er een hike in de planning en ik ben welkom.
In Bogotá beleef je trouwens bijna alle seizoenen op 1 dag. Zo was het vanochtend koel met zo'n 13 graden en loopt 's middags de temperatuur op naar een graad of 27 (als de zon vrij spel heeft, want vaak schuiven de wolken er binnen de korste keren weer voor en moet de jas weer aan). 's Middags wordt ik geconfronteerd met herfst: Het begint ineens loeihard te regenen waarop we met zijn allen ons onder het afdak van de BBQ-plek verdringen. Een andere groep zien we zich onder een groot zeil voortbewegen wat een komisch tafereel is.
Ons afdak blijkt helaas aan de kleine kant, de regen stroomt zijdelings naar binnen, mijn broek wordt zeiknat en ik krijg het ijskoud. Ik krijg bijna spijt dat ik NL heb verlaten waar nu de zomer welig tiert. We besluiten bij een van de meiden (Jacky) wat op te warmen. Onderweg worden we staande gehouden door de politie: uit de kluiten gewassen kerels met bolle toeten kijken ons indringend aan. Of ik een identiteitsbewijs bij me heb. Helaas ligt mijn paspoort in César's casa en ben ik een kopie vergeten. Ik moet uitstappen en dan verzacht hun blik. Ze kijken me een beetje verlekkerd aan. Een politie-agent geeft me een knipoog. Hij vraagt o.a. hoe lang ik in Colombia blijf en waar ik geboren ben. Ik gebruik mijn vrouwelijke charme, lach lief en mag weer instappen. Mijn nieuwe vrienden leggen me uit dat de politie hier zeer corrupt is en alleen maar op zoek is naar geld. Ze checken alles en als er wat loos is moet je direct contant boeten. Het geld gaat rechtstreeks in hun particuliere portemonnee. Mochten ze een lijk in je auto aantreffen kun je ze zo omkopen en doorrijden..
De vader van Jacky is thuis. Hij spreekt geen enkel woord Engels maar wil wel zijn genegenheid tonen en geeft met zijn beiden handen een stevige hand en meerdere schouderklopjes. Dit warme welkom en de daarop volgende citroenthee doen echter niet voorkomen dat ik nog meer afkoel: het familiehuis heeft zoals veel huizen hier geen verwarming en ik hint mijn host op het idee om naar huis te gaan wat hij gelukkig begrijpt. Wat geniet ik na een redelijke douche (afwisselend warm, koud, warm, maar afgesloten met warm) van de luxe van de houtkachel in César's woonkamer! Bij het knisperende vuur wisselen we reiservaringen uit. Ik vertel César dat het me zo opvalt dat de Colombianen zo'n sportief volkje zijn. Volgens hem is het niets vergeleken met de Brazilianen: daar zie je bij elke bushalte een fitness-object staan zodat je al voorbij rijdend de mensen steeds een ander lichaamsdeel ziet trainen: een grappig gezicht!
Mijn "vooroordeel" over Colombia dat daar veel plastische chirurgie uitgevoerd wordt blijkt te kloppen: als je een vrouw ziet met grote borsten en billen kun je er bijna altijd vanuit gaan dat het een vrouwtje van een drugsdealer betreft. Mooi lokaas voor de politie..
Rozig van het haardvuur en alle verhalen strompel ik naar de badkamer waar ik in de spiegel zie dat ik flink verbrand ben in mijn gezicht. Dat gaat dus hier heel ongemerkt met de afwisselend lage en hoge temperaturen. Je vergeet dat je in Bogotá veel hoger zit en dus dichterbij de zon..

De volgende dag gaat César naar zijn werk en breng ik vervolgens tijdloos de dag door: ik heb geen telefoon die me de tijd kan vertellen en er blijkt geen enkele klok in huis te zijn. Ik geniet ervan. Ik bekijk een Spaanse film voor mijn Spaans, doe mijn was met de hand (waarbij ik aan mijn tijd in Ghana moet denken) en kook voor César die 's middags even thuis komt voor een warme lunch. Hij vertelt me dat hij via zijn werk een 2e hands Iphone voor mij kan regelen. Ik besluit om het te doen. Met César's aanwezigheid benut ik nog even de kans om mijn mail op zijn telefoon te checken waarop César van mij schrikt als ik ineens opspring: Mijn telefoon is gevonden!! Een Duitser heeft hem meegenomen naar Duitsland en gaat hem naar Colombia opsturen. Het zal nog wel ruim een week duren voordat ik weer in de lucht ben maar ik ben blij. En stiekem vind ik het ook best lekker om nog even mobielloos te zijn..

Ik ben die avond uitgenodigd voor de wekelijkse "Language Exchange" in Bogotá, wederom georganiseerd door de Couchsurfcommunity. Elke dinsdag kun je o.a. je Engels en Spaans oefenen met andere couchsurfers en locals in een informele sfeer in een grote bar/club. Voor de entree word ik eerst gefouilleerd en mijn tas binnenstebuiten gekeerd.
Binnen zie ik overal tafels met daarop vlaggetjes van de specifieke taal die er aan geoefend wordt, met nog een subverdeling van beginners, intermediate en advanced. Het is een drukte van belang. Ik voel dat er veel naar me gekeken wordt: ik ben de enige met blond haar en val op tussen de Latino's die in de meerderheid zijn. Daarom vroeg de organisatie mij of ik asjeblieft aan de Engelse tafel kon zitten. Er blijken veel Colombianen te zijn die hun Engels willlen verbeteren. De kans om Engels te leren krijgen hier alleen maar de rijkeren.. Ik word met open armen ontvangen door mijn tafelgenoten en ze stellen me de ene vraag naar de andere in hun gebrekkige Engels waarbij ik hun uitspraak corrigeer. Ze vroegen o.a. wat mijn hobby's zijn. Ik zei dat ik van salsadansen houd. Vervolgens stelden ze hun vraag nog eens maar dan in het Spaans ("Tiene algún hobby?") en deden ze hetzelfde met mijn antwoord ("Me encante bailar") en moest ik deze zinnen herhalen totdat ik het foutloos zei. Even later moest ik dezelfde zinnen nog eens reproduceren: "repeat!" En zo genoot ik 2 uur lang Spaans van 4 (strenge) privéleraren en werd er aan de Engelse tafel vooral Spaans geoefend..
Na 22.00 uur worden de tafels en stoelen aan de kant geschoven en wordt de muziek zonder opbouw keihard de luidsprekers uitgesliingerd.
Als een bruisende bruisbal stuiter ik de dansvloer op waar ik mijn Ghanese vriend weer tegenkom.
Het is een kleine wereld..